پنجاب وڈے دل آلا بھرا اے، 1947 آیا تے اس اپنے آپ نوں وکھو وکھ کر لیتا، سب توں زیادہ بندے قربان چا کیتے، تے کہیا ساڈے خون نال سہی پر دو ملک ( دھرتیاں) بن جان۔ پنجاب نوں لوکی پنج دریاواں دی زمین کہندے نیں، مینوں پنجاب دی تاریخ زیادہ تے نہیں پتا پر اک گل میں کہواں بچپن تو سندے آئے آں، پاکستان دے سارے دکھاں دا ذمہ وار پنجاب تے پنجابی اے، جیویں ہر کنبہ دے دکھاں دا دوش وڈے بھرا تے ہوندا اے ایویں پاکستان دے سب دکھاں دا بھار وی پنجاب تے آ۔

1947 وچ سب توں پہلاں ساڈی دھرتی تے لکیر چا لائی، 1857 سی تے باقی صوبے آزاد سن اساں نوں پہلے ہی بیڑیاں پا کے قابو کر لیتا سی۔ اساں وی گرفتاری دے دیتی، کہ صاحب بہادر خوش رہن، جدوں باقی ملک تے قبضہ کرنا سی، سن اپنے بھراواں دے اگے کھڑا کر دیتا۔ جتھے ضرورت پئی اوتھے ساڈے پنجابی بھراواں نے صاحب بہادر دا حکم سر تے رکھ لیا، تے اپنی وفاداریاں اوناں دے حوالے چا کیتیاں تے سارے غداراں دا پتہ چن چن کے دسیا۔ آجکل اوناں غداراں دی آل اولاد پاکستان وچ وڈے لوگ بن گئے نیں، بلکہ صاحب بہادر دے گدی نشیں بن گئے نیں، کی چوہدری، کی ٹوانہ، کی ممڈوٹ، کی سردار، کی قزلباش، تے کی سیدزادے۔

پنجاب تے پنجابی نوں گال بنا دیتا، کہ پنجابی اسٹیبلشمنٹ نال کھلو جاندے نیں، اسی نہیں کدی وی کھلوئے، اے وڈے لوکی اوناں نال رل جاندے آ۔ ایس دھرتی دے پتر تے پورس، دلا بھٹی، رائے نواز کھرل، بھگت سنگھ نیں، جناں ایویں ای اسٹیبلشمنٹ نال اڈا لا لتا۔ کج پھائے لگ گئے تے کج پھائے لا دتے گئے، کدی سکندر اعظم نے، کدی انگریز صاحب بہادر نیں، تے کدی ساڈی اسٹیبلشمنٹ نے۔ رہ گئی اسٹیبلشمنٹ تے اوتھے ضیاء الحق توں علاوہ کیڑا پنجابی آیا اے، ذرا اے تے دسو میرا ویر۔

پنجاب دی مٹی وچ تے وائی بیجی سی، بھائی چارہ سی، عرس سن، میلے سن، چنی سی، تے پراندے سن، دھوتی سی، حقے سن، ساگ، مکی دی روٹی، تے لسی سن، پنچائیت سی، نمبرداریاں سن، پٹواری سن۔

پنجابی زبان بولو تو لوکی اینج تکدے نیں جیویں گال کڈ دتی آ، ویرے پنجابی تے اپنا دن وی نہیں مناندے، دھمال تے پھنگڑا وی نہی پاندے، جھومر نہی پاندے، ہن تے دھوتی وی پانی چھڈ گئے آ، پگ بننی چھڈ گئے آ، سب چھڈ گئے آ، ڈر گئے نیں کہ باقی ویرے بولن توں باز نہیں آندے ہر ویلے بولی جاندے آ کہ وڈے ویرے نے اے کر دیتا، تے او کر دیتا۔ اسی کج نہیں کیتا اے او ہی کردے آ، جیڑے ازلاں تو کر دے آ رہے نیں۔

پنجاب سب توں زیادہ دانے دیندا، فیر بجلی، گیس تے پانی دے گھاٹے سب توں گھٹ آ، کدی ایس پاسے وی ویکھو، سب توں زیادہ لوکی پنجاب روزی روٹی واسطہ آندے آ، کسے پنجابی نوں کہندے سنیا کہ تو کی کرن آیا اے ایتھے، پنجابی کسے نوں مہاجر نہیں کہندے، سب نوں دھرتی آلے سمجھدا اے۔ پنجابی کہندا اے جم جم آو تے کماو تے گھر نوں لے جاو، جیویں پہلے صاحب بہادر لے جاندا سی، اسی کج نا کج کر لاں گے، ساڈی خیر اے۔

پنجابی پتر سب توں زیادہ دھرتی واسطہ قربان ہوئے آ، اسی پتر جمے ہی دھرتی واسطہ سن پہلے 47 وچ تے ہن تک، اسی اپناں خون دیندے آ رہے آں تے دیندے رواں گے، کوئی دکھ نہی ایندا، ہن اسی تاڈے واسطہ ہور کی کریے، تنو ساڈے رقبے دا مسئلہ اے تے، اس نو وی ونڈ لوے فیر لکیر چا کھچو، اسی فیر وی کج نہیں آکھاں گے۔ ساڈے وڈے تے 47 وچ نہیں بولے تے ہن تے، او اونج ہی چپ چپیتے ہو گئے نیں، فیر نا کوئی پواڑا پے جاوے۔ اساں ہن چپ دا روزہ چا رکھیا اے۔